Waar mensen woonden staan geschonden muren,
en zwarte gaten blakeren de grond, -
hoe lang, o God, moet deze schennis duren
waarvoor ons murwe hart geen woorden vond?
Waar mensen woonden zwerven brokken stenen,
en scherven kaatsen duizendvoud het licht, -
waarom, o God, zijt gij hun niet verschenen
die voor een duivels drijven zijn gezwicht?
Waar mensen woonden liggen roest en palen,
en klimop-arabesk rankt langs het puin, -
zal nu, o God, elk mensenpaar weer dwalen,
onwaardig uw aanvankelijke Tuin?
De wind waait aan door de verlaten straten,
en zoekt en vindt niet waar de stad begon...
en zoekt en vindt slechts maskers van gelaten,
en dodenakkers tot de horizon...